Opublikowano: 03.08.2023

W wiosennym blasku słońca, które prześwitywało przez korony starych drzew, Wiktor wracał do rodzinnego domu. Przejeżdżając przez małe miasteczko na Dolnym Śląsku, dostrzegł stary pensjonat na wzgórzu. Od dziecka fascynowała go ta budowla. Nieodparta chęć obejrzenia jej z bliska zmusiła go, by zatrzymał się na poboczu i ruszył pieszo w stronę opuszczonego budynku.

Tajemniczy pensjonat

Pensjonat był niemal zarośnięty bluszczem, a jego drewniane werandy zdawały się ledwie trzymać na spróchniałych balustradach. W środku panował półmrok, ale Wiktor wyczuł, że nie jest tam sam. Niepewnie postawił kilka kroków, gdy usłyszał miękki szelest za sobą. Odwrócił się powoli, dostrzegając starszą kobietę o smukłej sylwetce. Jej spojrzenie miało w sobie coś, co sprawiło, że zamarł.

– Kto cię tu sprowadza, młody człowieku? – zapytała, jej głos cichy, lecz pełen pewności.

Wiktor opowiedział jej o dziecięcej ciekawości, która ciągnęła go do tego miejsca. Kobieta skinęła głową, jakby doskonale rozumiała tę potrzebę. Zaprosiła go na herbatę, tłumacząc, że budynek nie jest całkowicie opuszczony. W środku, w jednym z pokoi, panował niespodziewany porządek. Stół przykryty koronkowym obrusem, porcelanowe filiżanki ustawione starannie, a w powietrzu unosił się zapach jaśminu.

Intymna rozmowa

W miarę upływu czasu rozmowa stawała się coraz bardziej intymna. Kobieta, która przedstawiła się jako Barbara, opowiadała o swoim życiu, pełnym podróży i fascynujących spotkań. Jej głos miał w sobie melodię, która zaczarowała Wiktora. Mimo różnicy wieku, czuł, jak między nimi rodzi się nieoczekiwane napięcie.

– Czy kiedykolwiek pozwoliłeś sobie zapomnieć o tym, co wypada? – zapytała nagle, patrząc mu prosto w oczy.

Pytanie zawisło w powietrzu, a Wiktor poczuł, jak w jego wnętrzu budzi się coś, czego nigdy wcześniej nie doświadczył. Barbara, z delikatnym uśmiechem na ustach, wstała i przeszła za jego krzesło. Jej palce musnęły jego kark, wywołując dreszcz, który przebiegł przez całe jego ciało.

Czas w tym momencie przestał mieć znaczenie. Wszystkie myśli o przeszłości i przyszłości zniknęły, gdy poddał się chwili. Barbara, swoim spokojem i pewnością, prowadziła go przez labirynt nowych doznań. Ich spojrzenia krzyżowały się w ciszy, która nie wymagała słów.

– Jesteś tutaj, by coś odkryć – szepnęła, a jej głos brzmiał jak obietnica.

Wiktor, dotychczas zamknięty w swoim świecie zasad i ograniczeń, czuł, jak otwiera się na coś więcej. Każdy dotyk, każda chwila spędzona z Barbarą, budowała w nim nową świadomość siebie. Ich bliskość, początkowo niewinna, przekształcała się w coś, co przypominało taniec – zmysłowy i pełen zaufania.

Przez długi czas pozostali zamknięci w tej przestrzeni, odcięci od reszty świata. Barbara, zaskakująco delikatna w swoich gestach, pokazała Wiktorowi, jak zatracić się w chwili. Z każdym oddechem coraz bardziej zanurzali się w swoje wzajemne pragnienia, które zdawały się przekraczać granice czasu.

– Czasem to, co najbardziej nieoczekiwane, jest najważniejsze – powiedziała, gdy ich spojrzenia znów się spotkały.

Wiktor zrozumiał, że to spotkanie zmieniło go na zawsze. Opuszczając pensjonat, czuł, że zostawia za sobą nie tylko miejsce, ale także część siebie, która już do niego nie należała. Jednocześnie zabierał coś nowego – świadomość, że życie może być piękne w swojej nieprzewidywalności.

Wiosenne słońce wciąż świeciło jasno, gdy wracał do samochodu. W jego sercu pojawiło się ciepło, które towarzyszyło mu przez długie dni. Barbara pozostała w jego pamięci jak sen, który na zawsze odcisnął ślad na jego duszy.