Opublikowano: 18.12.2024

Poznań, miasto mostów i kładek, otulone wieczornym światłem lamp gazowych. W upalny czerwcowy wieczór nad rzeką Wartą słychać było śmiechy młodych ludzi, gwar rozmów i szelest fal łagodnie uderzających o brzegi. Właśnie tutaj, w cieniu jednego z mostów, Eufemia zakończyła swój kolejny dzień pracy, szukając ukojenia w samotnym spacerze. Miała na sobie białą lnianą sukienkę, która powiewała delikatnie na wietrze. Jej myśli były odległe, jakby wędrowały gdzieś poza czasem.

Nieoczekiwane spotkanie

Eufemia zatrzymała się, gdy zauważyła siedzącego na ławce mężczyznę. Był ubrany w ciemne spodnie i koszulę z podwiniętymi rękawami. W ręku trzymał książkę, a jego twarz, oświetlona blaskiem latarni, była skupiona na lekturze. Jego obecność była dziwnie magnetyczna. „Czy to „Czarodziejska Góra”?” – zapytała, przerywając ciszę. Mężczyzna uniósł wzrok, uśmiechnął się lekko i skinął głową. Tak zaczęła się ich rozmowa, która płynęła naturalnie, jakby znali się od lat.

Cień tajemnicy

Mężczyzna przedstawił się jako Tomasz, architekt, który niedawno wrócił do Poznania. Jego głos miał w sobie coś kojącego, a sposób, w jaki spoglądał na Eufemię, wzbudzał w niej delikatne dreszcze. Rozmawiali o literaturze, o mieście, o życiu. W pewnym momencie Tomasz zaproponował: „Może przejdziemy się razem?” Eufemia zgodziła się bez wahania.

Spacer w nocnym Poznaniu

Most zakochanych

Przeszli wzdłuż rzeki, aż dotarli do mostu, gdzie metalowe balustrady obwieszone były setkami kłódek. Tomasz zatrzymał się i spojrzał na Eufemię. „Wiesz, że każda z tych kłódek kryje jakąś historię?” – zapytał. Eufemia uśmiechnęła się i skinęła głową. W tym momencie ich spojrzenia spotkały się, a przestrzeń między nimi zdawała się zanikać.

Pierwszy dotyk

Tomasz delikatnie dotknął dłoni Eufemii. „Chodźmy dalej” – powiedział, a jego głos był cichy, niemal szeptem. Eufemia poczuła, jak jej serce przyspiesza. Ruszyli w stronę niedalekiego hotelu, który Tomasz wskazał jako miejsce, gdzie zatrzymał się na noc.

Noc pełna namiętności

Intymna atmosfera

Pokój hotelowy był skromny, ale przytulny. Na stoliku stała butelka czerwonego wina i dwie kieliszki. Tomasz nalał im wina, a potem zbliżył się do Eufemii. „Nie musimy nic robić, jeśli nie chcesz” – powiedział, patrząc jej prosto w oczy. Eufemia odpowiedziała cichym „Chcę”. Jej głos drżał, ale było w nim coś pewnego, jakby właśnie podejmowała decyzję, której nie chciała cofnąć.

Eksplozja uczuć

Ich ciała zbliżyły się do siebie, a pierwsze dotknięcie było jak iskra, która rozpaliła ogień. Tomasz zsunął z Eufemii sukienkę, odkrywając jej nagie ramiona. Każdy dotyk, każdy pocałunek był eksploracją, odkrywaniem nowego świata. Ich oddechy splatały się w jedną melodię, a czas przestał istnieć.

Harmonia ciał

Poruszali się w doskonałej harmonii, jakby ich ciała znały się od zawsze. Tomasz był czuły, ale zarazem stanowczy, a Eufemia czuła, jak każdy jego gest budzi w niej nowe fale namiętności. To, co miało być jednorazowym spotkaniem, nabierało wymiaru niemal duchowego.

Epilog: Świt w Poznaniu

Rozstanie

Kiedy pierwsze promienie słońca zajrzały przez okno, Eufemia wiedziała, że czas się rozstać. Tomasz leżał obok niej, jego oddech był spokojny, a twarz wyrażała błogi spokój. Ubrała się cicho, starając się go nie obudzić. Na stoliku zostawiła karteczkę: „Dziękuję za tę noc. Była wyjątkowa.”

Nowy początek

Wracając przez most zakochanych, Eufemia czuła, że ta noc zmieniła coś w niej. Być może nigdy więcej nie zobaczy Tomasza, ale wspomnienie tego wieczoru pozostanie z nią na zawsze. „Jednorazowo” – pomyślała, ale jej serce wiedziało, że było to coś więcej.